Szycie nowych ubrań, aby uniknąć prania.

Hasło "Noszenie bielizny na lewą stronę, by uniknąć prania" znane jest każdemu, kto grał w Karty Przeciwko Ludzkości (tym, co nie grali - polecam!). Ja stworzyłam jego własną wersję, stosowną do zainteresowań.

Czerwiec to był miesiąc, kiedy zamykano moją ulubioną knajpę. Zaś lipiec był miesiącem, kiedy kolejną (teraz już ulubioną) otwierano. Nie ma co ukrywać, że wiązało się to z całą serią imprez, następujących nierzadko dzień po dniu, oferujących zabawę do białego rana (i to nie jest figura retoryczna), taneczne wygibasy i wymagających stroju lekkiego, wygodnego, niezobowiązującego, maskującego poziom spocenia na parkiecie oraz to, co dzieje się moim brzuchem po choć jednym piwie. A co dopiero po kilku... No i oczywiście prezentującego niezwykły potencjał krawiecki, drzemiący w skromnym psychologu z prowincji.

Nie będę ściemniać, że się jakoś szczególnie wysilałam, wręcz przeciwnie - poszłam po linii najmniejszego oporu. Wykrój na bluzkę został już wypróbowany, sprawdzony, stosownie dostosowany i okazał się nie tylko wybitnie twarzowym, uniwersalnym, ale i prostym, a także, co najważniejsze, maksymalnie prostym i niewymagającym czasowo. Wizyty w ulubionym sklepie z dzianinami, realizowane najczęściej rankiem po imprezie i kilkanaście godzin przed kolejną, nieodmiennie dostarczały materiału na kolejne zachwycające egzemplarze i nawet realizacja owych egzemplarzy na lekkim kacu nie dostarczała szczególnych trudności.

W ten sposób hasło "Szycie nowych ciuchów, by uniknąć prania" stało się ciałem. Ciuchem. 

 Bez kitu - rzadko udaje mi się uszyć coś tak uniwersalnego. Bluzki pasują do spodni, spódnic, marynarek i swetrów. Do pracy, na imprezy i na urlop nad morzem. Łatwo się piorą. Szybko schną. Po zdjęciu z wieszaka natychmiast nadają się do ponownego założenia, bo nie wymagają prasowania. Nie przesadzę mówiąc, że, od czasu uszycia, noszę je bez przerwy.